نامه های فوری از افغانستان

۲۰۲۱/۱۲/۱۱
منبع: سرویس اخبار انگلیسی بی بی سی
مترجم: سیدال هومان

“ ۱۰۰ زن بی بی سی “

 بی بی سی درهر سال ۱۰۰ زن با نفوذ و الهامبخش را از سراسر جهان نام می برد. امسال از جملهٔ ۱۰۰ زن انتخاب شده، پنجاه تن آن از افغانستان استتند.

” ۱۰۰ زن بی بی سی ” را در انستاگرام Instagram، فیس بوک Facebook  و تویتر Twitter دنبال  کرده و نتنها  با استفاده از هشتگ  #BBC100Women  در گفت و گو ها حصه گرفته میتوانید بلکه در مورد هر یک این قهرمانان و فعالیت هایشان معلومات بدست آورده میتوانید.

یادداشت: با کلک روی کلمات و یا عبارات رنگه ، به منبع اصلی خبر راه می یابید. س.ه.  

زندگی دختران مکتب، فعالان زن، وکلا و زنان ورزشکار در افغانستان پس از کنترل کشور در ماه اگست توسط طالبان ، یک شبه تغییر کرد.

دختران از دریافت تحصیلات ثانوی منع شده اند، وزارت امور زنان منحل شده است و در بسیاری از موارد به زنان گفته شده است که به سر کار بازنگردند.

در اینجا، زنان افغانی که زندگی شان به شدت تغییرکرده است، نامه هائی با زنان پیشتاز جهان از قبیل فعال تعلیم و تربیه ملاله یوسفزی ، نمونهٔ مود حلیمه عدن، و ستارهٔ فوتبال میگن رپینو مبادله کرده اند که با آنها از نگاه  حرفه یا علاقمندی وجه مشترک دارند.

آنها آشکارا در مورد امیدها و خوف های خود صحبت می کنند، و افکار خود را در مورد محدودیت های آزادی های زنان که توسط طالبان اعمال شده – حق اعتراض، کار، دریافت تعلیم و تربیه یا انتخاب آنچه را که باید بپوشند- به اشتراک می گذارند.

زنانی که در این سلسلهٔ “نامه های فوری افغانستان” شرکت می کنند، همه در فهرست “۱۰۰ زن بی بی سی” نام گرفته شده اند. ، برخی از زنان برای محافظت آنها و خانواده هایشان ناشناس باقی مانده اند.

حق تحصیل:

روهیله متعلمهٔ ۱۷ ساله ای است که به اساس فیصلهٔ طالبان با محرومیت دختران از مکاتب ثانوی افغان متأثر گردیده است. او به ملاله یوسفزی برندهٔ جایزه صلح نوبل که در سال ۲۰۱۲ به دلیل صحبت کردن در مورد حقوق دختران برای تحصیل، توسط افراد مسلح طالبان به سرش فیر گردید، نامه نوشت .

ملالهٔ عزیز،

هر صبح که از خواب بیدار می شوم، فکر می کنم مکتبم ناوقت شده است، اما بعد به واقعیت غم انگیزی پی میبرم که مکتبم مسدود گردیده است. ريکشا را تماشا میکنم که برای بردن برادرانم به مکتب می آید ولی من از ان باز میمانم.

من  به امید اینکه مکاتب در منطقهٔ ما باز خواهد شد خبر ها را تماشا می کنم و ممکن است بتوانم با دوستان و معلمانم گپ بزنم. من آنقدر احساس غم می کنم که فقط به دلیل زن بودن از این حق بسیار اساسی برای تعلیم و تربیه محروم استیم.

من نگران معلم هاي زن استم که در  سابق داشتم . آنها تنها نان آوران خانواده هایشان استند و ماه هاست که معاش نگرفته اند.

من سعی می کنم همه چیز را خودم یاد بگیرم اما بدون معلم بسیار مشکل است. مدت زیادی است که دیگر کدام تجربه ئی را در لابراتوار ساینس انجام نداده ام و هم در مسابقات تقریر در محضر عام که زمانی از آن لذت می بردم شرکت نکرده ام.

در کودکی پدرم با آوردن فیته های کارتونی به زبان انگلیسی برای خواندن یا تشویق من به تماشای برنامه های علمی در تلویزیون علاقمندی  به یادگیری را  در مغزم کشت می کرد،. به همین دلیل است که در حال حاضر ساینس و زبان انگلیسی موضوعات مورد علاقهٔ من میباشند.

امیدوارم جهان و جامعه بین المللی ما را فراموش نکنند و نگذارند کار سخت چند سالهٔ ما به هدر برود. من امیدوارم که جهان برای ما نیز صدا بر آرد، و به ما کمک کند تا حقوق زنان و دختران در افغانستان را دریافت کنیم.

روهیله

روهيله جان،

ميخوام بداني که  تو تنها نيستي. دیدن مردان مسلحی که به خانهٔ ما در پاکستان حمله کردند و مکاتب دخترانه را مسدود نمودند، یادم می آید. من ميدانم که ندانستن اینکه فردا چي به ارمغان مي آورد و یا  ترس اینکه هيچوقت به صنف برنخواهم گشت، چطور است.

هنگامی که طالبان کابل را گرفتند، من برای ششمین عمل جراحی ام در نه سال گذشته در شفاخانه بودم تا  آسیب های وارده توسط مرمی طالبان ترمیم شود. من این خبر را تماشا کردم و زنان و دختران افغان را دیدم که در جاده ها اعتراض می کردند و خواستار حقوق برابر بودند. تماشای تکرار تاریخ، قلبم را به درد آورد.

اگر همه دختران به مکتب می رفتند، ما می توانستیم به نقش های رهبری در هر بخش برسیم. و خود را بهتر حمایه کنیم. همچنین می توانستیم کمک نمائیم تا جهانِ ما جای بهتری گردد. زنان تحصیل کرده تر می توانند در سرعت بخشیدن پیشرفت در چیزهایی مانند انکشاف واکسین ها و یا پیدا کردن راه های حل مشکلات اقلیمی کمک نمایند. من ميخوام اين آينده را ببينم .

در حالیکه که هر روز برای تعلیم و برابری می جنگم، به تو نیز فکر خواهم کرد – با علاقمندی که تو به ساینس داری  و پدری که مثل  پدر من داری و می خواهد تو را ببیند که یاد بگیری و رهبری کنی، وعده ميدهم که به انتشار داستانت ادامه بدهم و درین مورد خواستار عمل شوم.

تنها چيزي که ازتو ميخوام اينست که هيچوقت ايمانت را به خودت از دست ندهي. تو توانايي هر چيز را داري .

ملاله یوسفزی

حق بازی های ورزشی

سحر فوتبالیست برای تیم محلی اش در افغانستان بازی میکرد اما پس از تسخیرطالبان مخفی شد و بعداً به کشور دیگری پرواز کرد. او به ستاره فوتبال ایالات متحده، میگن رپینو Rapinoe Megan در مورد تشویش خود برای ‘خانواده فوتبال خود ‘ نوشت. میگن رپینو صدای مدافع برابری در بازی بوده است و علیه فدراسیون فوتبال آمریکا بر سر دستمزد برابر اقدام قانونی می کند و به نماد حقوق LGBTQ+ در فوتبال تبدیل شده است.

میگن عزيز

من یک فوتبالیست افغان هستم که رویاهای بزرگی دارم. وقتی طالبان آمدند همه چیز متوقف شد. همه ما می دانستیم که تغییر نکرده اند و دیگر آزادی هایمان را نخواهیم داشت. [در آخرین دوره حکومت طالبان، از سال ۱۹۹۶ تا ۲۰۰۱، زنان از شرکت در ورزش منع شدند.]

فوتبال برای من فقط یک ورزش نیست بلکه علاقمندی من است. در طول سه سالی که بازی کردم، چیزهای زیادی در مورد تاکتیک ها و حرکت ها یاد گرفتم. خانوادهٔ فوتبال ما – دوستان و مربیانم – یک تیم بزرگ بودند.

وقتی طالبان کابل را گرفتند، مجبور شدم از بازی دست بردارم و خیلی غمگین بودم. حتی وقتی به لباس ها، کرمچ ها و توپم نگاه می کردم، گریه می کردم. از خودم می پرسیدم – به امیدها و رویاهای این همه جوان چه اتفاقی خواهد افتاد؟

همیشه این ترس وجود داشت که طالبان به من و خانواده ام حمله کنند. حتي اگر امشب خوب هم بخوابم، آیا از آن بيدار خواهم شد؟ بعضي اوقات صدا هاي وحشتناکي میشنيدیم، صدای تفنگ و فیر ها را میشنیدیم که ما را به مرگ میترساند

من نگران زنان فوتبالیست باقی مانده در افغانستان هستم. دنیا باید بداند که زنان ورزشکار در کشور باقی مانده اند و در خطر استند. لطفا به آنها کمک کنید.

می خواهم تحصیلاتم را ادامه بدهم، تا خانواده ام افتخار کند. من امیدها و رویاهای زیادی برای آینده ام دارم، می خواهم موفق باشم تا کسی نتواند بگوید دختران نمی توانند فوتبال بازی کنند.

سحر

سحر عزیز،

وقتی رشد میکردم، فوتبال به من این آزادی را داد که خودم را تبارز دهم. این مسئله به من این قدرت و اعتماد به نفس را داد که به چیزی اعتقاد داشته باشم که از من بزرگتر است. مرا به آن همبازی  هایم وصل می کند که در کنار من ، برای چیزهایی جنگیده اند که مردم معتقدند امکان پذیر نیست.

من می خواهم نسل بعدی از بازیکنان بفهمند که لازم نیست میگن رپینوی بعدی باشند، آنها باید بهترین نسخه از خود باشند و یکی از چیزهای زیبا در مورد بازی این است که بازیکنان بزرگ در تمام اشکال، اندازه ها، نژادها و پس زمینه های مختلف می آیند.

دلم از تماشای سقوط کابل برای همه مردم افغانستان شکست، اما به خصوص برای دختران و زنانی که احساس کرده بودند در آینده شان امید زیادی وجود دارد.

اگر مجبور بودم از بازی ای که دوستش دارم دست بردارم، مانند این خواهد بود که بخشی از خودم را از دست می دهم، چون بخش عمده ای از هویت و قلب شما به این ورزش ریخته شده است.

من هیچ کلمه ئی را نمی یابم که آنچه را شما تجربه کرده اید واقعا لمس کرده بتواند. ما می خواهیم به احتمال داستان متفاوتی نسبت به آنچه به ما گفته شده اعتقاد داشته باشیم. همان طور که استر پِرل می گوید: «آزادی در حبس از طریق تخیل شما می آید.»

به همه زنانی که فوتبال را دوست دارند اما نمی توانند بازی کنند، می گویم حس مراوده را حفظ کنید و زنده بازی کنید، ولو در حال حاضر، در اعماق ذهنتان هم باشد.

شاید نتوانید آن را هر روز ببینید، اما دنیای فوتبال زنان اینجاست تا از شما حمایت کند و قوت قلب به شما ارائه نماید. تو تنها نيستي .

موفق باشید

میگن

حق انتخاب لباس خود

عالیه کاظمی استاد پوهنتون می گوید حق او در مورد چگونگی لباس پوشیدن ، به محض گرفتن قدرت توسط طالبان محدود شده است. او در  رسانه های اجتماعی یک تصویر کاملاً بی رنگ از الماری لباس خود را به نمایش گذاشت. او سپس کشور را ترک کرد و در آمریکا مسکن گزید. او به حلیمه عدن، اولین سوپرمادل حجاب پوش، نمونهٔ مود و مدافع حقوق زنان نوشته است. حلیمه در سال ۲۰۲۰ از مادلی کنار رفت و بر اساس داستان واقعی در مورد پناهندگان افغان به تولید فیلم «من تو هستم» ادامه داد.

حلیمهٔ عزیز،

دیدن طیفی از رنگ های مختلف همیشه مرا خوشحال می کرد، اما من سیاه و سفید را خیلی بیشتر دوست داشتم – این قبل ازآن بود که بدانم محکوم به پوشیدن آن خواهم شد. فقط برای یک لحظه تصور کنید که شما حق انتخاب درازی یا رنگ لباس خود را ندارید، چه احساسی خواهید داشت؟ تو احساس آزادی نميکني! این فقط در مورد طول لباس ما نیست، بلکه در مورد حقوق است که ما برای آن جنگیدیم و زندگی هایی که در طول سال ها قربانی شدند تا به جایی که بودیم برسیم.

حق انتخاب اینکه چگونه لباس می پوشیم اساسی ترین حقی است که داریم، در حالی که ما به مبارزه برای آزادی های بیشتر ادامه می دهیم. من مخالف حجاب نیستم، حجاب را دوست دارم، اما مخالف این هستم که مجبور به پوشیدن یکی باشم، همان طور که مخالف به روی لُچی اجباری هستم.

محروم شدن از این حق شمهٔ از  آنچه است که زنان در افغانستان میکشند. در افغانستان این روزها موضوع مرگ و زندگی است، دختران در ازای نان فروخته می شوند. در حالی که من این را می نویسم، قلبم برای مردم و میهنم درد می کند.

اینجا در آمریکا با اینکه می دانم در امانم، روحم پریشان است. قلبم برای افغانستان، مردمش و خانواده ام می تپد.

عالیه

عالیهٔ عزيز

من می توانم از برخی جهات با مسائلی که با آن مواجه هستید تماس بگیرم، من خودم یک پناهندهٔ کودک به ام. من به عنوان اولین مادل حجاب پوش شناخته می شوم، با اشتراک در نمایشات لباس و امتیازِ بودن در صفحات اول نشریات مود، داستان من در ککوما در کنیا، یکی از بزرگترین اردوگاه های پناهندگان در جهان آغاز شده است.

من از صنعت مود کنار رفتم چون کارهایی را انجام می دادم که با اعتقاداتم همسو نبود، از جمله پوشیدن چادر جین روی سرم به جای حجاب. من شکر گذارم که در موقعيت خيلي پر برکتي قرار گرفتم تا بتوانم از آنجا بروم

من یک مبارز پراحساسی استم که مردم نباید بدن ما را بپایند – این نقض حقوق بشر است. نمی توانم تصور کنم زنی باشم که حجاب نپوشد و بعد مجبور به پوشیدن یکی شود.

من در مورد شما و دوستان تان که نیاز به پنهان کردن یک الماری لباس رنگه دارید فکر می کنم. من می گویم… یک دست برای خود تان در جائی نگه دارید که  تنها شما می دانید کجاست.. آن را برای روزی نگه دارید که می توانید دوباره آنرا بپوشید.

به عنوان یک پناهنده، گاهی احساس می کنم که ‎چشم کور دنیا بطرف ماست. پیام من به خانواده هایی که تصمیم سخت ترک وطنشان را گرفته اند این است که فکر نکنید کشورتان را پشت سر می گذارید، هر جا که می روید آن را با خود می برید. امیدوارم فرهنگ خود را به افرادی که شما را ملاقات مینمایند بشناسانید و این راهیست که آنرا زنده نگه میدارید.

حلیمه

حق کار برای عدالت

بَرونس هِلِنا کِندی کیو سی وکیل برجسته بریتانوی و مدیر موسسه حقوق بشر انجمن بین المللی وکلا است که به تازگی به زنانِ در معرض خطر در افغانستان کمک می کند. او به معصومه که څارنوال عامه در افغانستان بود نامه نوشت. از زمانی که طالبان در ماه اگست کنترول را درافغانستان به دست گرفتند، زنان وکیل مانند معصومه مخفی شده اند. بسیاری از جنایتکارانی که زمانی به جرمشان محکوم شده بودند حالا آزاد گردیده  وآن ها را در خطر بزرگی قرار داده است.

خواهران عزیزِ من در عرصهٔ حقوق،

زنان وکیل و قاضی افغانستان خواهران من هستند. آنها اجرای قانون را همان طور دوست دارند که من هم دارم  و می دانند که قانون برای یک جامعه اهمیت حیاتی دارد و پیام هایی در مورد آنچه قابل قبول است و آنچه قابل قبول نیست، بما ارسال می کنند.

آنها می دانند که زنان اگر مجبور به ازدواج شوند، اگر از دسترسی به تعلیم و تربیه محروم شوند، اگر با آنها به عنوان تبعهٔ درجه دو برخورد شود و اگر انواع خشونت و سوء استفاده را بدون توسل مناسب به قانون تجربه کنند، هرگز نمی توانند نهایتاً از زندگی شان لذت ببرند

من به نمایندگی از زنان، در محاکم کشور خودم جنگیده ام و در پارلمان خودم اصلاح کننده قانون برای زنان و کودکان بوده ام. حالا بخش عمده ئی از کار من در عرصه بین المللی است. وقتی افراط گرایان دو زن خوب قاضی ستره محکمه رادر ماه جنوری ترور کردند، من گریه کردم. این پیش گویی ئی بود از آنچه در راه بود.

هنگامی که طالبان کابل را گرفتند، من می دانستم که جنگ با زنان شجاع فقط به خاطر جسارت شان اعلام خواهد شد. که ممکن است در مورد مردان فیصله های قضائی کنند، که ممکن نقش های عامه را بازی کنند و ممکن است مردان در برخورد با آنها به عنوان زیردستان آمادگی نداشته باشند.

شما برای ما نشان دهنده عطش خود ما برای جهانی هستید که در آن مردان و زنان می توانند در آزادی و برابری ، با عزت و احترام متقابل زندگی کنند.

ما شجاعت شما را ارج میگذاریم و در کنار شما می ایستیم.

بارونس هلنا کندی کیو سی

هلناي عزيزم

احساسم درست مثل هر صبح دیگربود، اما در راه کارم دیدم که مردم سراسیمه به سمت من می دویدند. از جوانی پرسیدم چه اتفاقی افتاده و او گفت: “خواهر، امروز سر کار نرو. طالبان وارد کابل شده اند”. در آن لحظه تمام رویاها و امیدهایم در برابر چشمانم گذشت، درست مثلیکه  فیلم آینده خودم را تماشا می کردم.

من افتخار می کنم که یک زن څارنوال عامه استم که در قوه قضائیه کار می کرد، همیشه برای خدمت به مردمم تلاش می کردم. اما حالا نمی توانم به شغلی که دوستش دارم برگردم و این مغزم را میخورد. با تغییر رژیم، امیدی به آینده ای روشن برای زنان در افغانستان وجود ندارد.

همکارانی که در قوهٔ قضائیه و دفاتر حقوقی کار می کردند، تلاش می کنند آنجا را ترک کنند. به این می ماند که هر بار بیدار شدن لحظهٔ مرگ ماست . شايد فردا نوبت من باشد .

اگر به آنها فرصت داده شود، زنان می توانند درست مثل مردان به کشورشان خدمت کنند. ما در قوه قضائیه یک ثروت ملی بودیم و زنان که در 20 سال اخیر تعلیم و تربیه دریافت کرده اند باید به خوبی مورد استفاده قرار گیرند.

جامعه بین المللی باید مبارزات زنان شاغل را جدی بگیرد و از ما حمایت کند، تا قربانی تاریخ نگردیم.

معصومه

حق شنیده شدن،

ملیندا فرِنچ گیتس ریاست مشترک بنیاد بِل و مَلیندا گیتس را بر عهده دارد که یکی از بزرگترین سازمان های بشردوستانه در جهان است. او پیامی خطاب به زنان و دختران افغانستان نوشته است که جهان شجاعت شان را در جاده های کابل و دیگر شهرها دیده است.

به زنان و دختران افغانستان،

در طول چند ماه گذشته، من با داستان هایی از شجاعت و مقاومت زنان افغان برخوردم که واقعا الهام بخش من است.

معترضان زن، در معرض خطر بزرگ شخصی، به جاده ها ریختند تا حقوق شان اعاده گردد. محصلینی که از رها کردن آینده ای که رویای آن را دیده اند خودداری می کنند و امید به ناامیدی را انتخاب می کنند. و فعالانی که دهه ها را صرف مبارزه برای برابری کرده اند و می دانند که تغییری که به دنبال آن هستند امکان پذیر است، حتی اگر در طول عمر شان آن را نبينند.

این قصه ها بر یک حقیقت مرکزی همه شمول تأکید می کنند. هنگامی که دختران جوان متوجه می شوند که پیام های حقارتشان دروغ است، زمانی که زنان رسا بودن صدای جمعی خود را کشف می کنند، زمانی که جوامع و کشورها از قدرت و توان یک زن دیگر هراس نداشته باشند – این زمانی است که تحول آغاز می شود.

برای زنان افغانستان، من فقط می توانم عمیق ترین حقیقتی را که در حال حاضر در درون شما می دانم انعکاس بدهم: شجاعت شما و امید شما، زیباترین نیروی روی زمین است.

ملیندا فرنچ گیتس

حق اعتراض

فعال حقوق زن راضیه بارکزی در اعتراضات حقوق زنان در کابل دست داشت. او یکی از مبتکرین ایجاد مبارزهٔ AfghanWomenExist# (زنان افغان وجود دارند)است تا نشان بدهد که ترس، زنان افغان را از رسانه های اجتماعی خارج می کند، چنانچه در این نامه به جهان نوشت:

به جهان و جامعه بین المللی،

وقتی طالبان کنترل کابل را در دست گرفتند من شروع به مرور رسانه های اجتماعی کردم. بسیاری از زنان به طور داوطلبانه، یا عکس های پروفایل و نام حساب خود را تغییر داده اند و یا حساب های خود را به کلی غیرفعال کرده بودند. این نگران کننده بود: زنان از آن فضا ناپدید می شدند.

آن شب من و دوستام از  هشتگ  “AfghanWomenExist # “استفاده کردیم.

روز بعد با هم تصمیم گرفتیم ببینیم در مرکز شهر چی گپ است. ما یک چهار راهی پیدا کردیم که در دست  مردان افتاده بود ، مثل اینکه زنان هرگز وجود نداشته اند.

احساس کردم باید کاری انجام دهم و منتظر عمل دیگران نمانم. من تصمیم گرفتم با وجود تمام خطرات به تظاهرات بروم.

در اولین روز رفتن به جاده ها، اطراف دروازه ارگ، مورد حمله قرار گرفتیم اما چون چشم رسانه ها به ما بود، توانستیم به تظاهرات ادامه دادیم.

زن ها در حالي که توسط طالبان محاصره شده بودند، فریاد می زدند:”طالبان شما مشروعیت نداريد”. زن دیگری دست  به  تحصن زد: “این خاک میهن من است، شما می توانید مرا آویزان کنید اما من نمی ایستم.”

من پیام هایی از زنان ولایات گرفتم که می خواستند با ما دخیل شوند. از آن زمان تاکنون تظاهرات مدنی نیز در ولایات برگزار شده است.

صاحبان واقعی این کشور این زنان جنگجو هستند که در تاریک ترین روزها مانند چراغ میدرخشند. ایکاش روزی افغانستانی را ببینیم که در رویاهای این زنان آزاده و عدالت بسند است.

راضیه

* بعضی نام ها تغییر داده شده اند تا  هویت نویسندگان محفوظ بماند.

‘نامه های فوری از افغانستان’ یک سلسله بنام “ٔ ۱۰۰ زن بی بی سی” است.

 تولید: جورجینا پیرس، لارا اووِن، کاوون خاموش، زحل احد، محفوظ زبید.

 اهتمام: والریا پِراسو.

تصویر ها: ژیلا دستمالچی. تصاویر اضافی توسط جوی روکسس.

“ ۱۰۰ زن بی بی سی ” هر سال ۱۰۰ زن با نفوذ و الهام بخش را در سراسر جهان نام می برد. امسال از جملهٔ ۱۰۰ زن انتخاب شده پنجاه تن آن از افغانستان است.”بی بی سی ۱۰۰ زن” را در Instagram انستاگرام، Facebook  فیس بوک  و Twitter تویتردنبال  کرده و نتنها  با استفاده از هشتگ  #BBC100Women  در گفت و گو ها حصه گرفته میتوانید بلکه در مورد هر یک این قهرمانان و فعالیت هایشان معلومات بدست آورده میتوانید.

یادداشت: با کلک روی کلمات و یا عبارات به رنگ آبی ، به منبع اصلی خبر راه می یابید