واقعیت استقلال !

۲۰۲۳/۱۰/۰۵

واقعیت استقلال!

استقلال یک کشور تنها با داشتن پرچم و مرز های محکم و یا ساختن دیوار چین و یا خط دفاعی ماژینو فرانسه و داشتن آخرین سلاح های مدرن حفظ و تأمین نمی شود، بلکه استقلال روحی روانی و شخصیت و غرور انسانی عالی ترین مظهر استقلال واقعی است. استقلال و امنیت هر کشور ، در فکر و اراده فرد، فرد، افراد یک ملت باید وجود داشته باشد که تأمین شود وبا پرورش استعداد های فنی، علمی و اجتماعی آنها از وطن مدافعه گردد.

استقلال واقعی از طریق بی نیازی های مادی، معنوی و روحی از خارجی و اتکاء به نفس و احساس به رسالت ملی تأمین می گردد. ملتی که خود را روحاً و رواناً بی نیاز نمود و برای خود رسالت ملی قایل شود، مستقل فکر کند و همواره کوشش کنند همه چیز خود را مستقلاً خود فراهم کند، اما تسلیم اراده و قلب ها را به خارجی ها سپردن خطر ناکتر از تسلیم مرز هاست. چه مثلاً در جنگ جهانی دوم بسیاری از مردم کشور های اروپایی مرز های خود را تسلیم کردند ولی اراده و قلبهای خود را تسلیم نکردند، بنابر آن با حفظ استقلال فکری و تئوری و مبارزه دو باره مرز های خود را چون کشور فرانسه پس گرفتند.

اما بدون نهضتی که استوار بر اندیشیدن فلسفی خود جوش در جامعه نباشد حرکت های سیاسی زیر نام «جهاد » «جنبش اسلامی ملی» «مقاومت ملی» و غیره به شکست می انجامد. چنانکه از کودتای 26 سرطان داود خان گرفته تا جنگ و جهاد علیه تجاوز نظامی دولت شوروی و دولت ایالات متحده امریکا و ائتلاف بین المللی با تلفات بیشمار انسانی و خسارات، و ویرانی ها به شکست انجامیده اند.

جنبش های آزادی خواهی و ایجاد دیموکراسی کثرتمند و اصیل در افغانستان، فقط بر اساس اندیشیدن خلاق فلسفی و آگاهی منطقی و علمی ممکن و میسر است. پا بندی بیک فلسفه یا یک عقیده نفی آزادی ست، ما افغان ها باید گام بگام با تیوری تجربه شده نتیجه بخش اجتماعی –  فرهنگی، سیاسی و اقتصادی بپردازیم. احترام به عقاید مذهبی و ایدئولوژی های مکتبی نباید مانع آزاد اندیشی و انتقاد از انحرافات و خرافات پرستی شود

معمولا دنباله روی و پیروی کور کورانه از سران قومی، مذهبی و مکتب های ایدئولوژیک و  گرفتن کمک مالی و تسلیح اتی از هر دولتی خواه ناخواه وابستگی های را به بار می آورد و دست و زبان ما را در جهت  تصمیم گیری ها بر وفق منافع ملی می بندد.

قهرمانان واقعی تاریخ آن روشنفکرانی بوده اند که توانسته اند در برابر بزرگترین خطر و حاکمیت در اجتماع خود نه گفته اند و در مقابل آن ایستاد شده اند، کرامت انسانی خود را که در همان ایستادن و سر فرازیست، حفظ کرده و سجده به هیچ چیز و هیچ قدرتی نکرده زیرا بدینگونه معرفت و ایستادگی میسر می شود.