امریکا نمی تواند طبق معمول  برای معامله با پاکستان بر گردد

۲۰۲۱/۱۱/۰۵

نویسنده: آخیل رامش

مترجم: سیدال هومان

امریکا نمی تواند طبق معمول  برای معامله با پاکستان بر گردد

گفته ئیست قدیمی که ازعین کار ديوانگی نباید نتايج متفاوتی را توقع داشت. سیاست خارجی امریکا در مورد افغانستان و پاکستان را می توان به مثابهٔ همین دیوانگی دانست.

در طول جنگ 20 ساله در افغانستان، بیش از 2000 امریکایی و بیش از سه صد هزار افغان جان های خود را ازدست داده اند. بیش از 2 تریلیون دالر پول مالیات دهندگان نثار بدرفت شده است..

جنرالان نظامی پیشین، اکادمیک ها و متفکرین ، همه نقش دو روی  پاکستان را  در این منازعه برملا ساخته و زنگ خطر را بار ها  به صدا درآورده اند. جنرال جیمز ماتیس وزیر دفاع پیشین از آن هم پیشتر رفته و حتی آن را به عنوان “خطرناک ترین کشور” در جهان قلمداد نمود و گفت که این کشور حتی خود را هم  هیچ دوست ندارد. نماینده، مایک والس (جمهوری خواه از فلوریدا) یک گام جلوتر رفت و خواستار وضع تحریم برین  کشور شد. با این حال ، در مقابل همهٔ این هشدار ها  گوش ها کر انداخته شده اند.

با وجود مرگ و نابودی، ایالات متحده در  مراحل پایانی یک توافق  با پاکستان است تا در مورد استفاده از فضای هوایی آنکشور برای پیش برد عملیاتِ “ورای افق” در افغانستان دست یابد. واشنگتن به منوال گذشته با کجدار و مریز برای جنگ علیه ترور در افغانستان و پاکستان با ستراتژی اش که در طول زمان آزمایش گردیده است روی پاکستان حساب نموده،  هم با خرگوش میدود و هم با تازی شکار مینماید.

در طول 20 سال گذشته، پاکستان برای جنگجویان طالبان که از حملات عساکر ایالات متحده فرار مینمودند  پناهگاه های امن فراهم نموده است، در حالی که همزمان از کمک های سخاوتمندانه ارائه شده توسط شفاخانه های ایالات متحده در کویته  برای انجام کمک های اولیه و درمان جنگجویان زخمی، استفاده نموده، مؤلدین کود کیمیاوی آنکشور مواد اولیه برای ساخت مواد منفجره را فراهم نموده ،  مدرسه های ایالت  پنجاب جنگجویان مغز شسته را برای طالبان فراهم کرده و مراکز عمومی در راولپندی از حمللات طالبان، با استخبارات حمایت کرده اند.

مثل این است که واشنگتن هرگز از درس های خود نمی آموزد، اما فقط به تیاتر بعدی جنگ یا جبههٔ دیگر حرکت می کند – از افغانستان تا بحر جنوبی چین.

این به ذات خود مصارف هنگفتی است که  برای افغان ها  به بهای خون، عرق و اشک تمام گردیده است.

چه امریکایی ها باشند، چه پاکستانی ها، چه روس ها و چه رهبران منتخب خودشان [افغان ها] که درست پیش از سقوط کابل توسط طالبان  در میدان بودند، همه با مردم افغان با اهداف بدی برخورد کرده اند. سرنوشت افغان ها برای مدت طولانی از سوی کسانی تعیین شده است که منافع اولیهٔ شان رفاه مردم نبوده است. از افغان ها در مذاکرات و کشمکش های جیوپولیتیک بین جهان و قدرت های منطقه به عنوان پیادهٔ سطرنج استفاده شده است.

ځلمئ خلیلزاد ، سفیر پیشین ایالات متحده در سازمان ملل متحد و    مذاکره کننده ارشد قرارداد دوحه، به طور غیرمنصفانه ای از اینکه دولت غنی را بیشتر مورد فشار قرار نداده است در پروگرام “فیس ده نیشن” ابراز ندامت کرد.. جالب توجه است که او در مصاحبه نیم ساعته اش هیچ پشیمانی از معامله دوحه ابراز ننمود و از پاکستان، یک بار هم یادی نکرد. واشنگتن به این سیاست خارجی ناقص ادامه می دهد و تعجب می کند که چرا پناهندگان درهای آن را می کوبند.

امریکا باید برای یک زندگی صلح آمیز به افغان ها یک فرصت بدهد. سرنوشت افغان های بی گناه باید نه در دست یک امریکائی با انگشت آماده  بر ماشه باشد  و نه  به دست یک افسر استخباراتی در راولپندی. چندی پیش پنتاگون به دلیل قتل  اشتباهی توسط یک حملهٔ درون، از یک خانوادهٔ ده عضوی به شمول هفت کودک عذرخواهی کرد. این حمله بر اساس “اطلاعاتی” صورت گرفته بود که گویا  اعضای داعش مسئولِ حملات بر میدان هوائی در اوایل سال جاری در آنجا پنهان شده بودند. امریکا سابقه خوبی با منبع اطلاعات معتبر در آن منطقه ندارد. این کشور برای حمایت از شرکائی مانند پاکستان حساب کرده و این کار برای امریکا و افغان ها گران  تمام شده است.

امریکا باید بمباران بی گناهان را متوقف و در عوض، رهبری همتایان خود  را  در دو طرف اتلانتیک دنبال کند که تصمیم گرفته اند قونسلگری های خود را برای رساندن کمک و حمایت از افغان های نیازمند دوباره باز نمایند. بر اساس گزارش سازمان ملل متحد، در صورتی که اقدام فوری برای رسیدگی به این موضوع صورت نگیرد، حدود 97 درصد از جمعیت می توانند از خط فقر پایین تر بروند.

فعالیت ژورنالستانی مانند یلدا حکیم از بی بی سی باید سرمشقی برای سیاست امریکا در منطقه باشد. او روزمره  تعداد کودکان دختر را که از حضور در مکتب ممنوع شده اند  میشمارد و در حساب توییتر خود منتشر مینماید. تا به امروز تعداد این دخترکان به   45 می رسد.   بنیاد یلدا حکیم به عنوان رهنما از متعلمین افغان و نیازمندان بورس های تحصیلی برای پیگیری تعلیمات و اشکال دیگر کمک های حیاتی در خارج حمایت می کند.

امریکا باید به جای پیدا کردن میدان های هوایی برای انجام حملات هوایی ابتکارات مشابهی را روی دست بگیرد. با شعار “امریکا باز آمد ” بایدن نباید نشان دهد که امریکا به بمباران بی گناهان بازگشته است.

پایان

نویسندهٔ مضمون،آخیل رامش یک عضوهمکار غیر مقیم انجمن “واسی” در” شورای پسفیک” است. او با شرکت های مشورتی” ریسک”، اتاق های متقکرین و “صنایع بلاک چین” در ایالات متحده، هند و فیلیپین کار کرده است. تحلیل های او در روزنامه های “سَوت چینا مارنینگ پست”، “دیپلمات”، “آسیا تایمز” و “اورشلیم پست” منتشر شده است. او را میتوانید در در تویتر دنبال کنید: @akhil_oldsoul

یادداشت:

کلِک روی کلمات به رنگ آبی، شما را به اصل منبع و تفصیل همان مطلب هدایت مینماید